İkisinin de Galatasaray’daki yıllarını dün üzere hatırlıyorum. Gazeteci değil, futbolcu ağabeyi olarak dertleşirdim. Evet, Okan Buruk ile Emre Belezoğlu’ndan (1996-1998 Galatasaray) kelam ediyorum. Orta sıra onlara, ‘Kankalar’ derdim daima. Yıllar uçtu gitti; artık birbirine rakip hoca oldular…
Hele ki akşam maç önü kucaklaşmaları, derin bir ‘sevgi izi’ olarak kalacak gönlümde. Okan Buruk için de başka bir kıymet taşıyor M.Başaksehir; şampiyonluk yaşadığı, Şampiyonlar Ligi maçları oynattığı ekip… İki kadro da alışkını olduğumuz tempolu ve baskın oyunu askıya almıştı. Denetimli ve akıl futbolunu tercih ediyorlardı. Genelde oyuna hakim imgesi veren Galatasaray’dı. Daha çok 3 bölgeye akıyorlardı. Bu akışın semeresini de 10’ncu dakikadan sonra görmeye başladılar. Ve ceza alanı önündeki baskıyla Oliveira ile paslaşan Kerem bir anda 2-3 kişiyi ekarte edip şık bir vuruşla ekibini öne geçirdi. Golün etkisinden çabuk kurtuldu M.Başaksehir, kenardan Emre hoca da ‘öne çıkın, gol bölgesine gidin’ işaretleri yapıyordu. Lakin Galatasaray hiç ödün vermiyordu akıl futbolundan, daha çok gol alanında gözüken onlardı. Ve 34’üncü dk. dan sonra M.Başaksehir, karşılık verir üzere olsa da, çok net bir tehlike oluşturamıyorlardı; notlarımda da yok hiç. Tekrar gol alanında baskıya ve akıllı işlere devam eden Galatasaray izliyorduk. Ve Kerim’in baskısı sonucu gelen penaltı golü, akabinde Rashica’nın baskısının akabinde 100 metrelik sprintle filelerle buluşturduğu gol; daima bu baskıların sonucuydu.
