Tiyatroda tekraren seyrettiğim ve oyunculuğunu çok beğendiğim Bekir Aksoy ile Nişantaşı’ndaki Selahattin Kara Arka Galerisi’nde buluştuk. Aksoy ile buluşmamızın sebebi üç yaşındaki oğlu Asil Aksoy. Artık yalnızca ülkemizde değil dünyada minik ressam diye tanınan Asil Aksoy’un standına tanıklık ettik geçen ay. Stant şimdilerde yurt dışına açılıyor. Yakın vakitte gelen bir teklif üzerine Amsterdam’da sergilenecek Asil Aksoy’un yapıtları. Soyut fotoğraflar yapan küçük ressamın renkleri kullanışı ve ahengi dikkat cazip. Asil Aksoy’a sorsanız her fotoğrafın bir öyküsü var onun için. Pekala Asil Aksoy’un sırrı ne? Alışılmış ki onu ve yeteneğini anlayan ailesi. Küçük ressamı babası Bekir Aksoy’dan dinledik.
ÇOCUK MEMNUNSA…
- Yeni jenerasyonu ellerinde boya fırçası ile olmazda, tablet ile görüyoruz. Lakin Asil daima üreten bir çocuk, üstelik ortaya çıkan fotoğraflara bakınca kimse bu fotoğrafları üç yaşında bir çocuk yaptı demez.
İki farklı bakış açısı var. Bazen dünyaya çok hâkim olacak, tahlil edebilecek bir niyet biçimi varsa çocuklarda bu tahlil yeteneği farklı noktalara götürebilir çocukları. Fakat onun kölesi halinde, köleleştirilmiş, takıntılı bir halde ona bağlanan çocuklarla irtibat problemi yaşıyoruz. Ancak inan tekrar sorun ailelerde! Onu kısıtlamak yerine dikkatini dağıtacak, eğlenceli hale sokacak, hayatını daha keyifli hale getirebilseler ebeveynler, o çocuk o formda onun içine girmiyor. Tam aksisi bırakması gerektiği vakit kendi bırakıyor, içinde olması gerektiği vakit içinde oluyor. Biz Asil’le vakit geçirirken Asil, tabletin başına geçip onun da izlediği vakitler oluyor ancak ona köle olmuyor. Tam aykırısı geliyor “Hadi baba oyun oynayalım, haydi anne fotoğraf yapalım” demeye başlıyor.
AİLE!
Aslında çocuğun, bütün çocukların ve yetişkinlerin tek dileği var: Dokunabileceği, hissedebileceği, anlayabileceği anlar yaşamak! O yüzden biraz ebeveynler kendilerine bakmalı ki çocukları ne yapıp ne yapamıyor onları sorgulamalı ki çocukları daha faal olsunlar. Başarılı demiyorum, muvaffakiyet kime nazaran, neye göre! Bir çocuk kendini söz edebiliyorsa, bir çocuk memnunsa aile başarılıdır. Çocuk kendini tabir edemiyorsa, çocuğun başarısızlığı değildir bu! Ya da çocuk bir şeyleri anlatıp tanımlayamıyorsa bu çocuğun başarısızlığı değildir.
- Her şey ailede bitiyor kısmına katiyen katılıyorum. Her çocuk özeldir zira? Pekala ne yapmalı aileler sizce?
Kesinlikle! Her çocuk özeldir. Aileler kendilerine büyük yük bindirmesinler. Şayet heyecanları, hevesleri, hayalleri varsa bunları gerçekleştirsinler. İşte biz bir adım attık. Türkiye’de dünya için büyük bir farkındalık yarattı. Otuzlu yaşlarda, kırklı yaşlarda buraya gelen, sergiyi gezen ya da bize toplumsal medyadan ulaşan insanların dedikleri şeyler var. “Biz çocukken fotoğraflar yapıyorduk, biz bunları çöpe atmışız ve bunu çok hevesle, heyecanla yapıyordum fakat anlaşılamamışım, ben bunları yaparken kendimi çok âlâ hissediyordum lakin şu an bunların hiçbirini yapmıyorum, tekrar başlayacağım” diyen birçok yetişkinle, aslında yetişkin olan çocukla karşılaşıyoruz. Zira o çocuk hissini tekrar yaşamak istiyorlar.
HAYATIMIZDAN KESİTLER!
- Asil fotoğraflarını yaparken ya da yaptıktan sonra size anlatıyor mu?
Bize anlatıyor. Biz de çok fazla bahsetmek istemiyoruz. Lakin şöyle düşünmeniz lazım, bireyler fark etmiyor lakin Asil bize anlattığında yahut biz de düşündüğümüzde onun için her şey objektif, gerçek, somut! Yalnızca soyut fotoğrafta şöyle bir şey var. Kişi kendi çıkarımını, kendi hayat biçimini, kendi fikrini, ideolojisini orada görebiliyorsa, hissedebiliyorsa ki bunun için ufak bir efor harcaması yeterli! Beş dakika bir resme baktığınızda, hayatınızda çok kısa bir mühlet, o fotoğrafın içinde, derininde, kesin kendinizle ilgili bir şey buluyorsunuz, soyut resimde! Figüratif fotoğrafta sanatkarın size vermek istediği şeyi alıyorsunuz. O rengi, o dokuyu, sizi heyecanlandıran şey aslında her vakit gördüğünüz, hayatta her vakit karşılaşacağınız, ‘Ya evet ben de buraya gitmiştim’ diyeceğiniz bir anı defteri, anı kitabı gibi!
- Soyut fotoğraf evet yoruma açık. Ancak bakmak, görmek ve düşünmek gerekli!
Asil bir resmi yaparken “Baba siyah deniz yapıyorum” demişti yani resme “Siyah Deniz” ismini koydu. Ben hiç soyuttan anlamam diyen kişi, bütün o denizi, tüm o coşkuyu gördü.
