Prof. Dr. Tuncay Dilci, koronavirüs sürecinde dijital bağımlılığın neden olduğu sorunlar hakkında açıklamalarda bulundu.
Prof. Dr. Dilci, yaptıkları araştırma sonuçlarına nazaran dijital bağımlılığın toplum sıhhati açısından değerli problemlere yol açtığını belirterek, “Bu sorunsallık daha çok mahrumluk sendromu ve dürtüsel bozukluk halinde kendini gösterirken, 3’üncü sırada performans düşüklüğü formunda kendini gösteriyor. Dijital obje kullanımına bağlı olarak mahrumluk sendromunun yüzde 30’luk oranda bir artış gösterdiği, yani insanların artık bağımlı olmaktan fazla dijital objelere bağlı olarak yaşadıklarını görüyoruz. Başka bir telaffuzla bu dijital objeler ve dijital mecralar artık hayatımızın bir kesimi ve olağan ferdî bir özel organımız, uzvumuz üzere algılanmaktadır. Bunların rastgele bir halde olmamasından, eksikliğinden kaynaklı hırçınlıklar, depresif tavırlar, agresiflikler ve memnuniyetsizlik eşliğinde nörokimyasal bir bozukluğa hakikat evrilmektedir. Bu sonuçta yoksunluğun getirmiş olduğu ve o şeyin olmamasından kaynaklı bir sorun olup şu anda toplumda en çok koronavirüs periyodunda görülen meselelerden bir adedidir. Bu durum, koronavirüs periyoduna nazaran yüzde 130’luk artışla mahrumluk sendromunda 1’inci sırada çıkarken, bu bozukluğu çabucak takiben yüzde 70’lik bir artışla dijital objeler kullanımına bağlı olarak dürtüsel bozukluklar karşımıza çıkıyor” dedi.
‘KRONİK GERİLİM BOZUKLUĞU BİÇİMİNDE YANSIMALARI VAR’
Dijital bağımlılığın en çok mahrumluk sendromuna neden olduğunu söyleyen Prof. Dr. Dilci, şöyle devam etti:
“Buna bağlı olarak toplumda niyet üretememek, kendini rahat söz edememenin getirmiş olduğu hırçınlık, sabırsızlık, dürtüsel bozukluğa dönüşerek şiddete evrilmektedir. Bunun en son sonucunu da araştırmalarımızda görüyoruz. Dijital bağımlılıkta hormonların her keresinde bir üst düzey seviyesinde beklentinin olması, bunun sonucunun unsur bağımlılığına evrilmeyi hızlandıracağı kanaatindeyim. Bizim dijitanalizin boyutları ortasında dürtüsel bozukluk var. Her ikisinde de mahrumluk sendromunun birbirine entegre olan kavramlar ve akraba olan kavramlardır. Her ikisi de bireyde önemli manada kronik gerilim bozukluğu biçiminde yansımaya neden oluyor. Yani istenilen objelerin ya da içeriklerin temas alışkanlıklarından gereğince gerçekleşmemesi ya da her keresinde bir düzey beklentisi şahısta bir korku, anksiyete bozukluğu ve gerilim bozukluğuna dönüşmektedir. Bu gerilim bozukluğu da öfke, hırçınlaşma, akın, agresif telaffuzlar biçiminde karşımıza çıkmaktadır ve irtibatı sabote etmektedir.”
