Türkiye’deki birinci şahsî standınız “Obsidyen”, Konutun Sanat Galerisi’nde ziyarete açıldı. Stant birebir vakitte 5. 212 Photography Istanbul’un ana stantları ve 17. İstanbul Bienali’nin paralel aktiflikleri ortasında yer alıyor. Projenin nasıl başladığını anlatır mısınız?
Türkiye ile olan bağlarım sebebiyle uzun vakittir bir çok karma stant ve fuara zati katılmıştım. İstanbul Çağdaş, Konutun Sanat Galerisi, Bantmag Havuz/Bina ve ARTIST İstanbul Sanat Fuarı’nda fotoğraflarım sergilenmişti. Konutun Sanat Galerisi’nin kreatif yöneticisi olan Osman Nuri İyem Amerika’dan tanıdığım eski bir dostum. Onun davetiyle bu stant şekillendi ve 212 Photography İstanbul kapsamında açmanın da hakikat bir zamanlama olacağını düşündük.
Obsidyen/Obsidian standı uzun yıllardır üzerine çalıştığınız serilerinizden bir ortaya getirilmiş bir seçkiden oluşuyor “Birlikte Yalnız (Alone Together)” ve “Nemesis”…
Evet, seçkiyi uzun yıllardır üzerine çalıştığım iki farklı serinin ortak noktalarını göz önünde bulundurarak oluşturdum. Birincisi pandemide konuta kapandığımız periyotta ailemi merkeze aldığım Birlikte Yalnız (Alone Together). Bu periyotta, editöryel iş olmadığından günlük hayatıma uzun bir müddettir birinci sefer bu kadar odaklanabiliyordum. Hayatımda birinci kere etrafımdaki aciliyetlerin her birinin her daim, diğer hiçbir bahiste kaygı duymadan fotoğraflanabileceğini hissettim. Bilhassa bu türlü eşikte bir yerlerdeyken, yalnızca olup bitenlere bakabilmek ve olmalarını izleyebilmek başka bir netlik getiriyor. Editoryal çekimlere girmemek bir sanatçı olarak duyarlılıklarımı tekrar hizalamama yardımcı oldu. Bu seri aslında ailecek günlük rutinimizi anlatan samimi karelerden bir ortaya geliyor.
Obsidyen, volkan taşı olarak bilinen siyah ve katmanlı bir taş. Standın isminin obsidyen olmasında bu taş ortasındaki bağ nedir?
Bu taşın varoluş sebebinin ham güçten gelmesi beni her vakit heyecanlandıran bir olgu olmuştur. Obsidyenin keskin ve mutlak siyah olması, mitolojide gerçeği ortaya çıkaran bir taş olarak görülmesine sebebiyet verir. Ayrıyeten obsidyen, stant metninde Stephen Frailey’in de bahsettiği üzere Aztek rahiplerinin de kehanetleri duyumsamak için kullandığı bir ayna olarak görülürdü. Stanttaki fotoğraflarımdan birinin ismi da esasen Obsidyen idi ve ben de fotoğraflarımda, hem Aztek rahipleri üzere gerçeği ortaya koymaya çalışırım, hem de bunu durumları ve olayları ham gücüyle yakalamaya çalışarak yaparım. Sergiyi bu taşın antik çağlardan beri kullanıldığı bir coğrafyada açıyor olduğumdan, kararımı vermek çok da güç olmadı.
Fotoğraf çekmeyi nasıl tanımlarsınız, size ne söz ediyor?
İnsanları yakından tanımayı ve anlamayı çok seviyorum, münasebetiyle fotoğraf bana çok doğal gelen ve beşerlerle daha yakın bağlar kurabildiğim bir alan. Fotoğraf çekmek, gençliğimde edindiğim meraklardan beni en çok heyecanlandıran ve hiç bırakamadığım oldu. Kamera ardında olmak, çalıştığım anlar için hayatımdaki öbür her şeyi süreksiz olarak geride bırakabileceğim manasına geliyor. Etrafımdakilerin dolaysızlığını keşfederken, içinde rahat ve samimi bir formda var olabileceğim öteki bir ruhsal diyar hâline geliyor vakit. Gereksinimim olmayan şeyleri kadrajdan çıkartıp, yalnızca kıymetli olan şeylere odaklanabileceğimi aklımda tutarak, vizörün gerisinden neler olup bittiğini görmeye ve anlamaya çalışıyorum. Çektiğim kişi yahut objelerle etkileşim halinde olmayı seviyorum. Eterik olanın arayışında düşlerden akıllarda kalan düşsel görünümlere tutunarak etrafımdakilerle ve fotoğrafladıklarımla bir yakınlık kurmaya çalışıyorum.
