Kahramanmaraş’ın Pazarcık ve Elbistan ilçelerinde 6 Şubat günü meydana gelen ve 11 vilayette yıkıma neden olan 7.7 ve 7.6 büyüklüğündeki zelzelelerde; çok sayıda sportmen, teknik yönetici, hakem ve farklı branşların çeşitli kademelerinden misyonlu hayatlarını kaybetti.
Bu isimlerden biri de, Hatay’da enkazdan yaralı olarak kurtarılan ve ağır bakıma alınan İskenderunspor antrenörü Halil İbrahim Ölmez oldu.
Ölmez, hayatını kaybetti.
ANNESİ CANLI YAYINDA İSYAN ETTİ
İbrahim Halil Ölmez’in acılı annesi, Halk TV’de Serhan Asker’in konuğu oldu. Yaşadıklarını gözyaşlarıyla anlatan anne, oğlunun ihmal yüzünden öldüğünü söyledi.
ÖLÜMÜ ‘NORMAL ÖLÜM’ OLARAK KAYITLARA GEÇTİ
Hastanelerde hekim aradıklarını, bulamadıklarını söyleyen acılı anne, oğlunun 7 Şubat’ta hayatını kaybetmesine karşın mevt raporunda tarihin 6 Şubat olarak göründüğünü, vefat nedeninin ise tutanakta ‘normal ölüm’ olarak kayıtlara geçtiğini anlattı.
Halil İbrahim Ölmez’in acılı annesi şunları söyledi:
“Ben, İbrahim Halil Ölmez’in annesi ve kelamın bittiği yerdeyim. İskenderun’da konut yıkılıyor. Kulüp yakın olduğu için uğraşıyorlar. Çıkarıp kendi eforları ile oğlumu hastaneye götürdüler. Biz de Gaziantep’teydik. Geldik İskenderun’a. Baktım çocuğum sedyenin üzerinde. Sağ kurtarılmış, şuuru yerindeydi. Benimle konuştu. Sonra acısı dinmiyor. Hekim rica ettik, tabip yok. ‘Önce bir şeyi yok’ dediler, sonra sinema çektiler. Kalça kemiği kırık, ‘biz bir şey yapamayız’ dediler.”
“ÇOCUĞUMUN ALTINDAN SEDYEYİ ALDILAR”
“‘Kendi gayretinizle götürün’ dediler, Otomobilim yoksa nasıl götüreyim ya. Ve çocuğumun altından sedyeyi aldılar, sedyeyi. O çocuğun kımıldamaması gerekiyor. Akşam üstü ‘götürün’ dediler. Bir otomobile koyup götürdüler, ben gidemedim. Yolda kötüleşiyor, Ceyhan’a dönüyorlar.
Orada kalp masajı yapıyorlar. Kendine geliyor fakat gittim komada yatıyor. Bu çocuğa bir kan analizini çok gördüler. Ona bir sıvı vermeleri gerekiyormuş. Sabah Adana’ya gönderdiler. Adana’da vefat etmiş haberimiz yok. Biz dört kişi çocuğu hastane içinde arıyoruz. Kayıt yok, bir şey yok.
Vefat etmiş, ‘alamazsınız’ diyorlar. Niçin? ‘Savcı gelecek, bakacak.’ Çocuk Şubat’ın 6’sında değil 7’sinde vefat etti. Kederleri ne bizle? Hastane içi bomboş. O kulüp olmasa çocuk enkazın altında kalır giderdi.”
“CUMHURBAŞKANI DA ÇIKMIŞ BANA HAKARET EDİYOR”
“Doluyum ya… Benim çocuğumun hayalleri vardı. Bu sene evlenecekti. Cumhurbaşkanı da çıkmış bana hakaret ediyor. Hakaret etme hakkına sahip değildir. Ülkemde edepli, insancıl, bilgili bir Cumhurbaşkanı istiyorum. O benim cumhurbaşkanım olamaz. Kabul etmiyorum ben.
4 üniversiteli çocuk yetiştirdim ben. Yarı aç, yarı tok yetiştirdim ben. Bağıra bağıra can verdiler. Hepsine şahit oldum ben. Evlat acısı öbür bir şey. Gidip mezarında ağlıyordum.”
“ÇADIR İSTEDİK, VERMEDİLER”
“Çocuğumu gömdüm geldim. Çadır istedik, konuta çıkamıyoruz. ‘Veremiyoruz’ dediler. Neden? Depremzedelere vereceklermiş. Ben kimim? Hem oğlumu kaybetmişim. Bize çadır vermediler, bir hafta otomobillerde kaldık.
Bu ülke bunu hak etmiyor. İnsanlara ‘gidin, ölün’ dediler. Adıyaman’da iki dünürüm enkaz altında kaldı, bırakmadılar çıkarsınlar. Adamlar kendi tırnakları ile çıkardılar. Hepsi göz nazaran göre toprak olup gitti. Onun üstüne hala reklam yapıyorlar, rant yapıyorlar.”
“O BİNAYA NASIL MÜSAADE VERDİLER? HEPSİ SORUMLU”
“Polonya’daki nişanlısı da gelecek. Pasaportu hala çantamda. ‘Anne seni götüreceğim’ kederi. Yaramızla bizi başbaşa bıraktılar. Herkes cezasını çekecek. O binaya nasıl müsaade verdiler, hepsi sorumlu. Hekim ‘kendin götür’ diyor, nasıl götüreyim ya. Savcı efendi sen neden demiyorsun, ‘Bu çocuk bundan ötürü vefat etmiş’ diye.”
“TUTANAKTA OLAĞAN VEFAT YAZIYOR”
“Tutanakta olağan vefat, Şubat’ın 6’sı yazıyor. Benim çocuğum Şubat’ın 7’sinde vefat etti. Cezalarını çekecekler. Onlar acımızı hissetmiyorlar, onlar beni yönetmesin o vakit. Acıma ortak olmayan beni yönetmesin, istemiyorum. İbrahim’in hakkını sonuna kadar arayacağım. O binaya nasıl oturttular ya…O hastanede hekim, savcı… Çocuğumun hakkını gaspettiler, cezalarını çeksinler.”
“BU KADAR İNSAN PALAVRA MI SÖYLÜYOR”
“Deli olmamak için kendimi zorluyorum. Bu kadar sorumsuzluk zoruma gidiyor. Hekim yok, hemşire yok. Gözlerimle gördüm. Eğitim yok, konuşma özgürlüğü yok, adalet yok. Bu kadar insan palavra mı söylüyor ya. Ben hırsız değilim, ülkemi de satmadım. Ülkemi de çok seviyorum. Yanımda dursun, acımı paylaşsın. Bana neden ‘nankör’ diyor. Hakaret etmek acizlerin işidir. “
