Gazi Üniversitesi Eğitim Fakültesi Eğitim Bilimleri Öğretim Üyesi ve Dijital Bağımlılıkla Gayret Derneği Lideri Prof. Dr. Tuncay Dilci dijital bağımlılığın çocuklar üzerindeki olumsuz tesirleri hakkında açıklamalarda bulundu.
NEDEDİ: APARTMAN DIŞARISINA ÇIKAMAMA
Dilci, “Son vakitlerde dijital hayatın yoğunluğuna ait telaffuz çözümlemesi tekniğiyle belirlediğimiz odak küme üzerinde bir çalışma yaptık. Bu çalışmadan elde ettiğimiz sonuçlara bakıldığında, tabiatla buluşamayan çocuklarda gerilim ve güç yükünün ağır olduğu sonucuna ulaştık. Dijital bağımlılık, çocukların bilhassa apartman dışarısına çıkamaması ve doğal ortamı çok düzgün yaşıyor ya da deneyimliyor olmamasından kaynaklanıyor” dedi.
‘KENDİNİ TABİR ETMEDE ZAHMET YAŞADIKLARINI GÖRÜYORUZ’
Dijital bağımlılığın çocuklarda çeşitli alışkanlıkları da beraberinde getirdiğini belirten Prof. Dr. Dilci, “Tourette Sendromu dediğimiz halk ortasındaki tabiriyle ‘tik’ olarak gördüğümüz, dijital ekranlarla daima muhatap olmanın getirdiği refleksif bir hareket artık gençlerde ve çocuklarda yaygınlaşmakta. Gördükleri her türlü ekranı büyütme gayreti içerisine girdikleri görülmüştür” dedi.
Dilci, şu tabirleri kullandı:
“Bu yapılan refleks davranışı bir davranış bozukluğu olarak karşımıza çıkıyor. Ailelerin de, ekran karşısına ağır maruz olan gençlerde giderek dijital bağımlılığı normalleştirdikleri ve artık ömrün bir modülü üzere algıladıkları görülüyor. Başka bir kelam konusu sonuç ise dijital mecralara ağır temas halinde olan çocuklarda lisan seçenekleri ve lisan hünerleri noktasında limbik sistemdeki kelam varlığı azalmakta. Bu durum çocukların yaratıcı düşünme hünerlerine olumsuz tesir etmektedir. Kendini söz etme ve irtibat kurma noktasında külfet yaşadıklarını görüyoruz. Dijital mecralardaki ağır yapay zeka etkileşimine bağlı hususlarda çocukların birtakım vicdani ve duygusal tatmin eşiği noktasında zahmet yaşadıklarını görüyoruz.
Bunun gelecek ismine bir sorun ve bu tatminsizliğin hırçınlığa yahut dürtüsel bir bozukluğa, hatta şiddete evrilmesi kelam bahsidir. Dijital mecralarda beşerlerle irtibat halindeyken daima tehdide maruz kalmaları da dışarıdaki insanlara karşı bir korku ve kaygı oluşturmasından kaynaklı olarak ailelerin çocuklarının sokağa çıkmasına olumsuz yaklaşımlarına yol açıyor. Olağan arkadaş edinimleri üzere mevzularda toplumsal bir paranoyaya dönüşen bir tabloyla karşı karşıyayız. Toplumsal paranoyadan kastımız, artık beşerler etrafındaki hiç kimseye güvenmiyor. Bu dijital sanalizmin getirmiş olduğu temas alışkanlığı dışarıdaki gerçek hayatı olumsuz etkilediği için, yüz yüze bağlantı kurmakta zorlanma kelam konusu oluyor.”
