Devrimci Personel Sendikaları Konfederasyonunun (DİSK) “İşçilerin Yüzüncü Yıl Bildirgesi”, DİSK’in İstanbul’daki genel merkezinde düzenlenen basın toplantısı ile duyuruldu. Toplantıya sendika yöneticileri ve üyeleri de katıldı.
ANKA Haber Ajansı’ndan Çağatan Akyol‘un haberine nazaran, konfederasyonun Beşiktaş’ta bulunan genel merkezinde bildirgeyi sunan DİSK Genel Lideri İstek Çerkezoğlu, Cumhuriyet’in ikinci yüzyılının eşiğindeki ülke için karar anında olunduğunu söyledi.
Cumhuriyet’i, halk egemenliğiyle tekrar kurup laik toplumsal ve demokratik bir hukuk devleti niteliğine sahiden kavuşturarak geleceğe taşımak gerektiğini lisana getiren Çerkezoğlu, “Her tarihi devirde sendikalar başta olmak üzere emeğin örgütlü gücü zayıfladıkça, personel sınıfının toplumsal ve siyasi gücü geriletildikçe, genel olarak örgütlülüğü engellendikçe demokrasi de gerilemiştir. Türkiye, bu gerilemenin en çarpıcı ve süratli yaşandığı ülkelerden biridir” dedi.
“Otoriter başkanlık rejimi ile Türkiye’nin ağır bir demokrasi krizi içine girdiğini” belirten Çerkezoğlu, “Önümüzdeki devirde yalnızca bir aday, parti tercihi yapmayacağız. AKP’nin kökleştirdiği neoliberal dönüşümün bir sonucu olarak emekçilerin, işçilerin, fakirlerin, gençlerin, bayanların, halkımızın geniş kesitlerinin siyasetten dışlanmasına, tüm söz ve iştirak kanallarının kapatılmasına, siyasetin demokratik tabanlardan uzaklaşmasına karşı bir karşılık üreteceğiz” dedi.
Çerkezoğlu, şöyle konuştu:
TEK ADAM ZİHNİYETİ ÜLKEMİZİ BİR ENKAZ ALTINDA BIRAKTI: Bir yandan yaklaşık yarım yüzyıldır Cumhuriyet fikrinin tüm desteklerini ortadan kaldıran neoliberal yıkım stratejisi, öbür yandan bu stratejinin bir sonucu olarak ortaya çıkan otokratik tek adam zihniyeti ülkemizi bir enkaz altında bırakmış durumda. Bu enkazın altında kalmamak için tek yolumuz var. Cumhuriyet’i kendi manasına uygun biçimiyle, yani halk egemenliğiyle yine kurarak, laik, toplumsal ve demokratik bir hukuk devleti niteliğine sahiden kavuşturarak geleceğe taşımak. Cumhuriyet’i halk egemenliğiyle güçlendirmek ve geleceğe taşımak için Cumhuriyet’in tüm desteklerini ortadan kaldıran hükümran politikayı gerçek anlamak gerekmekte. Egemenliğin kayıtsız kuralsız millette olduğu bir idare biçimi olarak tanım edilen Cumhuriyet ile otokrasi ve tek adam idaresi uyuşmaz.
CUMHURİYET’ ETİKET HÂLİNE DÖNÜŞTÜRÜLDÜ: Toplumun yüzde 1’inin, toplumun yüzde 99’unun üzerindeki egemenliğine dayalı bir rejim ile Cumhuriyet taban tabana çelişir. Toplumun büyük çoğunluğu personellerden oluşurken sermayenin egemenliğini temel alan bir nizam ile Cumhuriyet fikri uyuşmaz. Toplumun yarısını oluşturan bayanların toplumsal hayatın her alanındaki eşitliğini kabul etmeyen, edemeyen bir anlayış ile Cumhuriyet fikri uyuşmaz. Cumhuriyet, bir ulusun egemenliği kendi elinde tuttuğu idare biçimi olarak tanımlanır. Münasebetiyle Cumhuriyet, özünde halkın egemenliğine işaret eder.
CUMHURİYETTE EGEMENLİĞİN SİMGELEŞTİĞİ YER SARAYLAR DEĞİL, MECLİSLERDİR: Cumhuriyet ile egemenliğin kaynağı artık bir hanedandan, bir sülaleden gelmez, babadan oğula geçmez. Cumhuriyette egemenliğin simgeleştiği yer saraylar değil, meclislerdir. Egemenliğin kaynağı halktır lakin ülkemizde yaşanan gerçeklik maalesef bu tariflerden uzaktır. Sermayenin giderek artan egemenliği başta emekçi sınıfı olmak üzere halkın geniş kesitlerini dışlayarak Cumhuriyet fikrinin altını boşaltmıştır. Küçük bir azınlığın iktisattan hukuka, siyasetten kültüre her alanda toplumun yüzde 99’u üzerinde tam bir egemenlik kurduğu, halkın yüzde 99’unun ekonomik, demokratik ve siyasi tüm haklarının olabildiğince kısıtlandığı bir toplumsal sistem inşa edilmiş, böylesi bir sistemde ‘Cumhuriyet’ maalesef bir etiket hâline dönüştürülmüştür.
TÜRKİYE, GERİLEMENİN EN ÇARPICI VE SÜRATLİ YAŞANDIĞI ÜLKELERDEN BİRİ: Özetle Cumhuriyet’in, yani halk egemenliğinin karşısında en kıymetli iki mani vardır. Birincisi; toplumun yüzde 99’unun çıkarlarının karşısında sermayenin egemenliğinin giderek pekiştirilmesidir. Başkası ise sermaye egemenliğinin pekişmesinin bir sonucu olarak siyasi iktidarın otokratik ve baskıcı bir hâl almasıdır. Sermaye egemenliğinin en yabanî görünümü olarak neoliberalizm, son yarım yüzyılda Cumhuriyet’i enkaza çevirmiştir. Personeller, ezilenler ve bayanlar, Cumhuriyet’ten uygunca dışlanmıştır. Son 20 yılda AKP idaresi altında siyasal demokrasinin ve hukuk devletinin en küçük imkanlarının da yok edildiği otokratik rejim, neoliberal atağın ve karşı ihtilalin doruğudur. Bugün tüm dünyada demokratik kazanımların gerileyerek, otoriter, baskıcı, ayrımcı, ırkçı, cinsiyetçi iktidarların yükselişini görüyoruz. Her yerde ve her tarihi devirde sendikalar başta olmak üzere emeğin örgütlü gücü zayıfladıkça, personel sınıfının toplumsal ve siyasi gücü geriletildikçe, genel olarak halkın örgütlülüğü engellendikçe demokrasi de gerilemiştir. Türkiye, bu gerilemenin en çarpıcı ve süratli yaşandığı ülkelerden biridir. Emeği, çevreyi ve kamu faydasını temel alan siyasetler zayıfladıkça Cumhuriyet fikrine yabancı, demokrasi ve insan haklarına düşman, köktenci, ayrımcı ve baskıcı siyasal akımlar güçlenmektedir.
12 EYLÜL ASKERİ DARBESİYLE ÖNÜ AÇILAN NEOLİBERAL SİYASETLER NEREDEYSE KESİNTİSİZ SÜRDÜ: Ülkemizde de toplumun yüzde 99’unun kendi geleceği, ülkenin geleceği, neyi üreteceği, nasıl üreteceği ve nasıl bölüşeceği üzerinde kelam ve karar hakkının olmadığı bir tertibi inşa edenler, Cumhuriyet’in içinin boşaltılmasının sorumlularıdır. Bilhassa 1980’deki 24 Ocak Kararları ve bu kararların toplumsal reaksiyon olmadan uygulanmasını mümkün kılan 12 Eylül askeri darbesiyle başlayan iktisadi açıdan liberal, siyasal açıdan otoriter ve baskıcı rejim giderek kurumsallaştı. Emekçi sınıfı örgütlerinin dağıtıldığı, etkisizleştirildiği, halkın hakkını arayıp soracağı tüm demokratik kanalların ortadan kaldırıldığı darbe şartlarında bugünkü rejimin yol haritası çizildi. Klâsik baskıcı metotların yanı sıra askeri darbe ile önü açılan neoliberal siyasetler bugüne kadar neredeyse kesintisiz sürdü. Öncelikle ülke içindeki üretimin emeli, bu ülke halkının muhtaçlıkları olarak değil, ihracat olarak tanım edildi. ‘Emeği ucuzlatarak rekabet gücü kazanmak’ ihracatı artırmanın en kolay yolu olarak belirlendi. Üretimin iç pazar gereksinimlerinden koparılması, satın alma gücüyle desteklenmiş iç talebin kıymetini azalttı ve emek gücünün yalnızca ‘maliyet kalemi’ olarak görülmesine yol açtı. Emeği değersizleştirmeye yönelik siyasetler daima hâle geldi.
EMEĞİN, HALKIN BİRİKİMİNE EN BÜYÜK DARBE BU PERİYOTTA VURULDU: 12 Eylül ile başlayan bu tahribat, AKP devrinde Cumhuriyet’in tüm hukukî kazanımlarının yok edildiği otoriter bir rejim altında perçinlendi. 1961 Anayasası’ndan beri temel bir unsur olarak Anayasa’da yer alan demokratik, laik, toplumsal hukuk devleti prensibi AKP periyodunda hem demokrasi hem laiklik hem de toplumsal ve hukukî istikametiyle tahrip edildi. Emeğin yalnızca hakları değil, yarattığı tüm birikimler de heba edildi. Cumhuriyet’in kuruluşundan bu yana yaratılan ekonomik kıymetler, fakir kentlerin istihdamına takviye veren, halkın alım gücüne uygun üretim yapan tesisler, işletmeler tek tek satıldı. Özelleştirmeler ile Türkiye’nin kamusal birikimi yok edildi. Halkın çoğunluğu fakirleşirken iktidar zenginleri yaratıldı. Kamu iktisadı özelleştirildi ve kamu hizmetleri ticarileştirildi. Özelleştirmelerin yüzde 80’i AKP periyodunda gerçekleştirildi; yani emeğin, halkın birikimine en büyük darbe bu periyotta vuruldu.
CUMHURİYET’İN TÜM TOPLUMSAL VE İKTİSADİ BİRİKİMİNİ YIKTILAR: Personel sınıfının kazanımları akına uğradı; sıhhat, toplumsal güvenlik ve eğitim alanları başta olmak üzere toplumsal haklar zayıflatıldı, kısmen paralı hâle getirildi, metalaştırıldı. Çalışma hayatında güvencesizlik arttı. Esneklik uygulamaları ile personel sınıfının kazanımları ve iş hukukunun temelini oluşturan hami düzenlemeler zayıflatıldı. Çalışma ömrü yalnızca garantisiz değil, güvenliksiz bir hâl aldı. Çalışırken mevt, iş cinayetleri muazzam bilimsel ve teknik gelişmeye karşın azalmak bir yana arttı, dini bedeller bile çarpıtılarak ‘kader’ olarak sunuldu. Mezarda emekliliği dayatan, vergi dilimleri ile gelirimizi azaltan, kıdem tazminatına göz koyan siyasetleri yaşama geçirmek için fevkalâde gayretler harcandı. Personel haklarına, toplumsal haklara, kamusal birikime o kadar öfkeliydiler ki bu yıkımı yaparken ‘sosyal devlet’ uygulamalarını kastederek ‘son sosyalist devleti yıkıyoruz’ demekten çekinmediler. Sahiden de Cumhuriyet’in tüm toplumsal ve iktisadi birikimini yıktılar.
80 DARBESİYLE SENDİKALAR AĞIR BASKILARLA YÜZ YÜZE KALDI: Bilhassa 1980 askeri darbesiyle başlayan devirde sendikal haklar ağır baskılarla yüz yüze kaldı. Sendikal haklar hem yasal seviyede hem uygulamada aşındı. Bunun sonucunda sendikalaşma ve toplu pazarlık kapsamı önemli biçimde zayıfladı. Sonuçta bugün Türkiye emekçi sınıfının yüzde 90’dan fazlası sendikal müdafaadan mahrum kaldı. Personel sınıfı, temel haklarını ve demokratik kazanımlarını talep etme konusunda baskı altına alındı. Neoliberal örgütsüzleştirme saldırısı bilhassa AKP devrinde sürat kazandı ve Milletlerarası Sendikalar Konfederasyonu’nun (ITUC) Global Personel Hakları Endeksi’nde ülkemiz, dünyada emekçilerin haklarının en makûs olduğu 10 ülke ortasına girdi. Bugün 14 milyonu aşan sayıda emekçi, yani kayıtlı personellerin yüzde 90’ı rastgele bir sendikal müdafaaya sahip değil. Sayısı 15 milyonu aşan personellerin yüzde 92’si ise toplu iş mukavelesi hakkı başta olmak üzere sendikal haklarını kullanamıyor.
GREV HAKKI KULLANILAMAZ HÂLE GETİRİLDİ: Grev hakkı devlet tarafından yasaklama ve ertelemelerle sistematik biçimde ihlal edilerek kullanılamaz hâle getirildi. Yeniden AKP iktidarı devrinde neredeyse tüm grevler hukuksuz bir halde erteleme ismi altında yasaklandı. Üstelik ülkemizin cumhurbaşkanı, Anayasal bir hak olan grevleri yasaklamayı yerli ve yabancı sermaye temsilcilerine canlı yayınlarda övünerek anlattı, onlardan alkış aldı. Yalnızca grev hakkının değil; salon toplantılarından yürüyüşlere, imza toplamaktan mahkemede hakkını savunmaya kadar her türlü demokratik hak arayışının keyfi biçimde kısıtlandığı ve engellendiği bir ülke, sermayenin bu coşkulu alkışları ortasında adım adım inşa edildi.
İKTİDAR, HALKI ‘SOSYAL YARDIM BAĞIMLILIĞI ÜZERİNDEN YÖNETTİ: Bu ortam içinde gelir eşitsizliği artarken, ortalama fiyatlar taban fiyat seviyesine yaklaşmaya başladı. Ağır vergi yükü çalışanların gelirlerini aşındırdı. Bunlara kamusal hakların giderek paralı hâle gelmesi eklenince işçilerin geçim kuralları inanılmaz zorlaştı, satın alma gücü düştü ve fakirleşme arttı. Bu sürecin doğal bir sonucu olarak personel sınıfı ve işçiler, finansal araçlar yoluyla daha fazla borçlandırıldı. İktidar, fakirleştirdiği halkı ve personel sınıfını, bir yandan borçlandırarak bir yandan da ‘sosyal yardım’ bağımlılığı üzerinden yönetmeye başladı. Toplumsal yardıma muhtaç insan sayısı her geçen gün arttı, toplumsal yardımlar, iktidar partilerine yakınlığa nazaran dağıtıldı.
KADINA YÖNELİK ŞİDDET GİDEREK TIRMANDI: Türkiye süratle ihracata odaklı bir iktisada yönelirken emeğin ucuzlatılması, nüfusun çoğunluğunu oluşturan işçilerin hakkını arayıp sormasının engellenmesi lakin otoriter bir idareyle mümkündü. İşçileşmiş lakin uysal bir toplum isteyen sermaye örgütlerinin etkin yahut pasif dayanağıyla ülkemizde demokrasinin tüm kırıntıları adım adım tahrip edildi. Geçmişte de kalıcılık kazanamayan demokratik haklar bir bir ortadan kaldırıldı. Laikliğin ortadan kaldırılmasına yönelik süratli adımlar ile emekçi sınıfının reaksiyonlarının önlenmesi ve iktidara boyun eğmesi hedeflendi. Emekçi sınıfının birliğinden korkulduğu için ayrımcı siyasetler, böl- parçala- yönet siyasetleri, kutuplaştırıcı nefret telaffuzları ivme kazandı. Toplumsal cinsiyet eşitsizliği kurumsallaştırılarak bayanlar bir yandan ucuz ve garantisiz istihdama yahut işsizliğe mahkûm edildi. Ailede, toplumda, hayatın her alanında eşit ve bağımsız görülmeyen bayanlar, öbür yandan da devletin çekildiği tüm ‘sosyal’ misyonları omuzlamak zorunda kalarak hane içi görünmez emeğin artmasıyla yüz yüze kaldı. Tüm bu yaşananların bir sonucu olarak bayana yönelik şiddet giderek tırmandı.
TEK ŞAHISTA CİSİMLEŞEN BAŞKANLIK SİSTEMİNİN ÇOK AĞIR SONUÇLARI OLDU: Yüzde 99’un dışlanarak yüzde 1’in sınırsız ve sorumsuz egemenliğine dayalı bir sistem kurma gayretleri en sonunda mantıki sonucuna ulaştı ve otoriter bir başkanlık rejimi ülkemize getirildi. Türkiye ağır bir demokrasi krizi içine girdi. Kuvvetler ayrılığı ortadan kalktı, tüm kuvvet tek şahısta toplandı, istikrar ve denetleme düzenekleri işlemez oldu. Yargı, bağımsızlığını büsbütün yitirdi; memleketler arası antlaşmalar bir kenara atıldı. Seçme ve seçilme hakkına dahi el uzatıldı. Özetle ‘yüzde 1’in egemenliği’ tek şahısta cisimleşti. Tek bireyde cisimleşen yüzden 1’in egemenliğinin, yani başkanlık sisteminin personel sınıfı için, halkımız için çok ağır sonuçları oldu. Sistem değişikliğinden sonraki dört yılda yüzde 15’ten yüzde 85’e fırlayan enflasyon ile alım gücümüz süratle geriledi. Milyonların mahkûm edildiği taban fiyat, dört yıl içinde 337 dolardan 297 dolara geriletildi; böylelikle sermaye için özlenen ‘rekabet gücü’ elde edilmek istendi. Taban fiyatın Kişi Başı Gayri Safi Ulusal Hasıla’ya oranı yüzde 53’ten yüzde 38’e düştü. Bu dört yılda işsiz sayısının 5,5 milyondan 8,5 milyona çıkmasıyla fiyatlar daha fazla baskı altına alındı. Büyük bir bölüşüm krizini gösteren bu sayılar tesadüfen ortaya çıkmadı; bilakis başkanlık sistemiyle hedeflenen sonuçlar tam da bunlardı. Yırtıcı kapitalizm şartlarında ‘cumhur’un yüzde 99’una karşı, yüzde 1’in en yıkıcı egemenliği.
CUMHURİYETİN ALTINI OYAN SÜREÇ SERMAYE PROGRAMI OLARAK İŞLETİLDİ: Cumhuriyet’in altını oyan süreç aslında toplumun en büyük kısmı olan ücretlileri baskı altında alarak, son lokmasına göz koyma stratejisinin bir kesimi olarak ve en değerlisi bir sermaye programı olarak işletildi. Personel sınıfının kendi hak ve çıkarlarını savunan bir sınıf olarak var olmaması için her cinsten ırkçı, gerici, ayrımcı, baskıcı ve otoriter siyasete muhtaçlık duyanlar, Cumhuriyet’in temellerinin sarsılmasından hiç de rahatsızlık duymadı. Tersine bu sürece faal yahut pasif dayanak verdi. Sayısal olarak süratle artarken, siyasi ve toplumsal tesiri azalan bir emekçi sınıfı hayali, Cumhuriyet’in temellerini büsbütün sarstı. Egemenliğin kayıtsız koşulsuz millette olduğu bir idare biçimi olarak tanım edilen Cumhuriyet fikri, o milletin çoğunluğu işçileştiği andan itibaren sermayenin hayalleriyle taban tabana çelişti. Yaklaşık yarım yüzyılda yalnızca ülkemizde değil, dünya çapında personel sınıfı büyüdü, fiyatlı emek yaygınlaştı; işçileşme (proleterleşme) toplumun çok geniş bir kısmını içine alarak genişledi. Bir yandan fiyatlı çalışma yaygınlaşırken öte yandan ücretlilerin, fakir halkların toplumsal zenginlikten aldığı hisse azaldı. Servetin global, toplumsal ve sınıfsal dağılımında da önemli bir çarpıklık yaşandı ve bu çarpıklık daima olarak arttı. Dünya Eşitsizlik Laboratuvarı’nın bilgilerine nazaran 90’ların ortasından bu yana, son çeyrek yüzyılda yaratılan servetin yüzde 38’ine en güçlü yüzde 1’lik kesim el koyarken, en alttaki yüzde 50 lakin yüzde 2’sine sahip olabildi.
TEHLİKELİ BİR GELECEK İNŞASINA EL VERDİKLERİNİ TARİH KESİNLİKLE DEĞERLENDİRECEKTİR: Artan eşitsizliklerin Türkiye tarihindeki en sert görünümüne ise son devirde daima birlikte şahit olduk. Türkiye iktisadı, dünyanın en süratli büyüyen ekonomilerinden biri olarak sunulurken yalnızca son 2 yılda üretilen kıymette emeğin hissesi yüzde 37’den yüzde 25,2’ye düştü. Sermayenin hissesi ise 2020- 2022 ortasında yüzde 42,9’dan yüzde 54’e çıktı. Bugün cumhurun büyük çoğunluğunun, neredeyse dörtte üçünün bağımlı çalışan olarak ömrünü sürdürdüğü ülkemizde, fiyatlı çalışanların örgütlenmesini yasal ve fiili yollarla engelleyenler tahminen bugün kâr oranlarını yükselttikleri için, kâr rekorları açıkladıkları için ürettiğimiz bedelden aldıkları hisse yükseldiği için memnun olabilirler. Yalnızca emek gücünün değil, memleketin yer altı ve yer üstü kaynaklarını, tabiatını, kentlerini, kamusal tüm birikimini, eğitimden sıhhate tüm temel hizmetlerini sınırsız ve sorumsuzca, sermaye birikiminin çıkarları için seferber edebildikleri bu tertibin devamına çeşitli biçimlerde onay verebilirler fakat toplumun yüzde 99’unun emeğine, geleceğine, ülkesine örgütlü biçimde sahip çıkamadığı, sahip çıkmasının engellendiği bir ülkede, nasıl tehlikeli bir gelecek inşasına el verdiklerini de tarih kesinlikle değerlendirecektir.
GERÇEK BİR DEMOKRASİ OLMADAN CUMHURİYET OLMAZ: Hem nicel olarak nüfusun çoğunluğu olan hem de ülkenin tüm bedel ve hoşluklarını üreten milyonların kelam sahibi olmadığı bir Cumhuriyet, ismiyle çelişecektir. Hasılı emekçi sınıfı olmadan Cumhuriyet olmaz. Emek olmadan, halk olmadan çoğulcu, iştirakçi ve özgürlükçü temellere dayalı gerçek bir demokrasi olmadan Cumhuriyet olmaz. Cumhuriyet ikinci yüzyıla fakat başta örgütlü personel sınıfı olmak üzere halk egemenliği ile taşınabilir. Bugün Cumhuriyet önümüzdeki yüzyılda fakat ve fakat Emeğin Türkiye’si olarak var olabilecektir. İnsanca yaşayabilmek ve geleceğe umutla bakabilmek için neoliberalizmin ve otoriter rejimin tahribatlarını ortadan kaldıracak ve harcında eşitlik, özgürlük, demokrasi, toplumsal ve ekonomik haklar olacak emeğin dünyasını ve Türkiye’sini inşa etmek mümkün ve zaruridir.
SADECE ADAY SEÇMEYECEĞİZ: Önümüzdeki periyotta, Türkiye’nin tahminen de yazgı anında ülkemizi hangi Cumhurbaşkanı’nın yöneteceğine, hangi parti yahut partilerin iktidara geleceğine dair elbette bir karar vereceğiz ancak yalnızca bir aday, bir parti tercihi yapmayacağız. AKP’nin kökleştirdiği neoliberal dönüşümün bir sonucu olarak emekçilerin, işçilerin, fakirlerin, gençlerin, bayanların, halkımızın geniş bölümlerinin siyasetten dışlanmasına, tüm tabir ve iştirak kanallarının kapatılmasına, siyasetin demokratik tabanlardan uzaklaşmasına karşı bir cevap üreteceğiz. Bu oranda işçileşmiş bir toplumda, demokratik bir Cumhuriyet’in, fakat eşitlikçi, halkçı, kamucu, özgürlükçü, toplumsal bir Cumhuriyet olarak var olabileceğinin şuurunda olacağız. Toplumun çoğunluğunun dışlanmasına dayanan sermaye siyasetleri sona ermediğinde Cumhuriyet’in temellerini sarsan tıpkı karanlık yere tekrar çıkılmasının kaçınılmaz olduğunu anlatacağız. Yani yalnızca nasıl bir Cumhurbaşkanı sorusuna cevap vermeyecek, nasıl bir Cumhuriyet istediğimize, Cumhuriyet’in nasıl kendi manasının hakkını vererek yaşayabileceğine dair fikirlerimizi de savunacağız.
ÖRGÜTLENMENİN ÖNÜNDEKİ BASKILAR KALDIRILMALI: DİSK olarak Cumhuriyet’i gelecekte manasına uygun yaşatmanın yolunu ‘demokratik ve toplumsal bir Cumhuriyet ve emeğin Türkiye’si’ olarak tanımlıyoruz. Emeğin Türkiye’si, sermayenin değil, halkın egemenliğini temel alır. Halkın ve nüfusun büyük çoğunluğunu oluşturan emekçi sınıfının, çalışanların, üretenlerin hâkim olabilmesinin yolu da örgütlü olmasından, örgütlü olmasının önüne mani koymak bir yana, örgütlenmenin teminat altına alınmasından geçer. Bu nedenle örgütlenmenin ve demokratik hak arayışının önündeki her türlü baraj, baskı, fiili ve hukuksal maniler kaldırılmalıdır. Barajsız, manisiz sendikal haklar, çok seviyeli toplu pazarlık hakkı, hak grevi, dayanışma grevi ve genel grevi de kapsayan grev hakkı tanınmalıdır.
HERKESİN TOPLUMSAL GÜVENLİĞİNİ SAĞLAYAN İKTİSAT SİYASETLERİNE GEREKSİNİM VAR: Emeğin Türkiye’si, toplumsal zenginliğe el koyan yüzde 1’in değil, toplumun faydasını temel alan kamucu iktisat siyasetlerini içerir. Yani bir avuç sermayedar ve zenginin faydasına işleyen, toplum ve kamu faydasını, toplumsal ve kamusal çıkarları tahrip eden, toplumsal kaynakları rant uğruna talan eden, az kazanın çok, çok kazananın az vergi verdiği, Kur Muhafazalı Mevduat üzere yollarla zenginlerin birikimlerinin işçilerden alınan vergilerle desteklendiği mevcut siyasetler yerine, toplumun yüzde 99’unun çıkarlarını temel alacak toplumcu- kamucu siyasetler uygulanır. Bu ülkenin iflas etmiş neoliberal dogmalar yerine halkın hayatını güzelleştirecek, işsizlere iş bulacak, daha güzel işler yaratacak, daha yeterli fiyatlar sağlayacak, emeğin haklarını, insanca çalışmayı, toplumsal gelirin adil tekrar dağılımını, vergide adaleti, iştirakçi demokrasiyi, toplumsal cinsiyet eşitliğini, bayanların toplumsal hayatın her alanında eşit iştirakini ve herkesin toplumsal güvenliğini sağlayan iktisat siyasetlerine ve kalkınma modellerine gereksinimi vardır. Emeğin Türkiye’si, insan onuruna yaraşır, teminatlı bir işi ve fiyatı, kamusal toplumsal güvenliği, emekliliği, eğitim- sıhhat üzere temel hizmetleri alınıp satılan bir meta değil bir hak olarak görür ve bu hakları kamusal olarak teminat altına alır. Başta sıhhat, eğitim ve toplumsal güvenlik olmak üzere temel toplumsal gereksinimlerin, eşit, parasız, nitelikli ve ulaşılabilir olması temeldir.
EMEĞİN TÜRKİYE’Sİ ANAYASA İLE TEMİNAT ALTINA ALINMALIDIR: Emeğin Türkiye’sinde neoliberal bireyciliğin kültürel olarak hâkim kıldığı çıkarcılık, rekabet, ayrımcılık ve dışlanmaya karşı dayanışmanın geliştirilmesi hedeflenir. Emeğin Türkiye’si kutuplaşmanın değil, çalışanların birliğinin, halkların kardeşliğinin teminatıdır; çok sesliliği, çoğulculuğu, toplumsal cinsiyet eşitliğini, bir ortada kardeşçe ömrü, yurtta, bölgede ve dünyada barış siyasetini benimseyen demokratik, laik ve toplumsal bir hukuk devletinin egemenliğini temel alır. Emeğin Türkiye’si demokrasiye, laikliğe, bir toplumsal hukuk devleti unsuruna dayalı yeni bir Anayasa ile de teminat altına alınmalıdır. Cumhuriyet’in yüzüncü yılı için belirlediğimiz bu gayeler birinci bakışta gerçekleşmesi sıkıntı maksatlar olarak görülebilir. Zira toplumun yüzde 1’i bizlere, biz toplumun üreten çoğunluğuna tüm bunları gerçekleştirmenin hayal olduğunu söylüyor. Sermaye egemenliğindeki bir dünyayı ve Türkiye’yi akılcı bir seçenek olarak dayatıyor.
HER ŞEYE KARŞIN ÖRGÜTLENECEĞİZ: ‘Başka bir alternatif yok’ sloganıyla palazlanan neoliberal aklın ülkemizi ve dünyayı getirdiği nokta ortada. Artan eşitsizlikler, savaşlar, yıkımlar, göçler, yağmalanan bir dünya ve sermayenin kâr hırsıyla yok oluşa sürüklenen bir gezegen haline geldik. Toplumun yüzde 99’u için yeterli olan her şey ‘ütopya’ olarak küçümsendi. Dünyanın, ülkenin ve nizamın değiştirilemez olduğuna dair palavralar söylendi. Bu palavraların tesirli olmasının tek şartı bizim bölünmüşlüğümüz, bizim örgütsüzlülüğümüz. Bu nedenle emeğin Türkiye’si ve dünyası için, demokratik ve toplumsal bir Cumhuriyet için kesinlikle ve kesinlikle örgütlenmeliyiz. Her şeye karşın örgütleneceğiz. İşyerlerinde sendikalaşacağız. Bununla da yetinmeyecek, meslek örgütlerimizde, üniversitelerimizde, mahallerimizde, kentlerimizde ömrün her alanında örgütleneceğiz. Yalnızca ekonomik- demokratik alanda değil, siyasi alanda da örgütlü davranacağız. Büyük bir sermaye saldırısı altında bir yandan ekmeğimizi, haklarımızı muhafaza ve geliştirme hengamesi verirken bir yandan da bu nizamı değiştirmek için siyasi olarak da özne olacağız.
‘BAŞKANLIK SİSTEMİ’ İSMİ VERİLEN UCUBE SİSTEMDEN KURTULACAĞIZ: Demokrasi bize armağan olarak verilmeyecek, gökten zembil ile inmeyecek; şairin dediği üzere ‘diş ile tırnak ile, umut ile sevda ile düş ile’, yani gayretle inşa edilecek ve korunacak. Demokratik ve toplumsal Cumhuriyet, örgütlü bir toplumla ve örgütlü personel sınıfıyla mümkün olacak, daima birlikte kurulacak. Bu amaçlara ulaşmak için kısa vadede ve hemen önümüzdeki mahzurları kaldırmak zorundayız. Sendikalaşma hakkımız başta olmak üzere tüm demokratik haklarımızın kullanımının önünde mahzur olan ‘Başkanlık Sistemi’ ismi verilen ucube sistemden kurtulacağız. Önümüzdeki seçimlerin ülkemizin ve geleceğimizin önündeki bu mahzuru kaldırmak için kıymetli bir imtihan olduğunu unutmayacağız.
ANAYASAL DEMOKRATİK HAKLARIMIZA EL UZATANLARA ‘DUR’ DİYECEĞİZ: Hangi sendikaya üye olacağımıza, hangi gazeteyi okuyacağımıza, hangi sineması izleyeceğimize, hangi şenliğe gideceğimize, nasıl giyineceğimize, nasıl düşüneceğimize karışmaya kalkanlara; grev, toplantı ve şov yürüyüşü üzere Anayasal demokratik haklarımıza el uzatanlara ‘dur’ diyeceğiz. Cumhuriyet’in en temel kazanımlarına sahip çıkacağız. Ülke kaynaklarının nasıl kullanılacağına, neyi üreteceğimize, nasıl üreteceğimize ve nasıl bölüşeceğimize dair kelam ve karar sahibi olacağımız bir nizam için çabayı büyütme iradesini yükseltmekten vazgeçmeyeceğiz. Bu ülkeyi en demokratik, en barışçı, en özgürlükçü, en adil, en eşitlikçi biçimiyle emeğin Türkiye’si olarak kendi ellerimizle kuracağız.”
