ÖYKÜ: YALNIZLIĞIN TARTISI
Nusret Kosova
Marmara Üniversitesi Sanat Tarihi Bölümü
“55 kilo!” “Anlamadım?” “55 kilo diyorum hatta yanına yirmi bir gram daha yaz” Haklı. Ka
ç
kilo
ç
eker ki bir yalnızlık diye sordu şair ikimize, o cevapladı ben sustum. Yiğit olan daima oydu zati, al
ç
ak! Ya gece yarıları
ç
ıkardı ortaya ya sabahın k
ö
r
ü
nde, ya otomobillerin camlarında, ya dingin suların
ü
st
ü
nde belirirdi kimi vakitler.
Ö
vg
ü
leri o alırdı, en
ç
ok yeşil rengi severdi. Ben mi? Ben daima korkaktım, değil mi? Temelinde korkak değildim, o al
ç
ak fazla mertti. Seviyorsa s
ö
ylerdi mesela. Ben s
ö
yleyemezdim. Birisi sataştığı vakit ka
ç
kişiymiş, ka
ç
kiloymuş umurunda olmazdı, dalıverirdi mavi denize dalar üzere. Ben en
ç
ok maviyi severdim, lakin beşerler onu. Bana ise s
ö
verlerdi, hatta bazen d
ö
verlerdi. Bakışlarıyla d
ö
verdi i
ç
lerinde en nazikleri. Yazık! Diye bağarırdı bana her gece kesinlikle yatmadan. Tek
ç
ocuktum resmi kağıtlarda ve aile k
ü
t
ü
ğ
ü
nde. Yok
ç
ocuktum halbuki. Bir ben vardı benden i
ç
erde fakat nerede bulamadım bir t
ü
rl
ü
, bir hafriyat yapılsa
ç
ıkardı tahminen binlerce yıl evvelden bir ömür izi.
Ç
ocukluktan kalma bir
ç
izikti mesela kaşımdaki yara izi, yan yanayken severlerdi bizi, ancak yalnızken işler değişiverirdi birdenbire, o yoksa yanımda s
ö
verlerdi bana,bazen d
ö
verlerdi,morarırdı her yanım. Halbuki ben en
ç
ok maviyi severdim, o al
ç
aksa yeşili. Tut şu lisanını be oğlum…Erkek adam silahla oynar…Ne dansı ulan karete varken…Anlat bakayım yeni manita yapmışsın…Evin erkeği sensin artık…Ne resmi ulan adam üzere iş bul…Evlen artık vakti geldi…
Ç
ocuk yok mu,
ç
ocuk aaaa…Sa
ç
ın başın ağardı şu dediklerine bak ya ne d
ü
nyayı gezmesi … Yeteeeeer! Kâfi lan, yeteeeer.
Susun artık. Annem
ö
ld
ü
benim. Beyaza benzeriydi derisi, sa
ç
larında kına rengi kızıllıklar. En
ç
ok beni severdi. Ben maviyi. G
ö
zleri maviydi
çü
nk
ü
annemin. Ben en
ç
ok annemi severdim. Sevmeyi
ö
ğrenemedim, s
ö
vmeyi
ö
ğrendim her şeyden önce. Bunu
ö
ğrettiler bana elimde değil. O al
ç
ak her dediklerini yaptı lakin onların, her şeyi
ö
ğrendi. O yeşili severdi, top oynardı, silah tutardı,
ö
pt
ü
ğ
ü
kızları anlatırdı. Ben yapamazdım. Adam olmamışım.
Ö
yle s
ö
yledi babam. Babam daha toprağa girmedi, yaşıyor aile k
ü
t
ü
ğ
ü
nde ve resmi evraklarda. İ
ç
ime g
ö
md
ü
m onu halbuki anneme vurduğu o
ç
arşamba sabahı. Annem yaşıyor temelinde benimle birlikte, sıcacık bir bardağı tutarken elim yanmıyor mesela,
çü
nk
ü
biliyorum o alıyor ateşin yarısını, tatlısının yarısını bana veriyor hâlâ. O en
ç
ok beni severdi. Babamsa o al
ç
ağı. Onun evladı oymuş
ö
yle s
ö
yledi. Delik bir şemsiyeydi babam! Vardı ancak … Varlığına kafi değildi yaradılışı. Siyahı severdi mesela, ha bir de o al
ç
ağı. O al
ç
ak resmi evraklarda ve n
ü
fus k
ü
t
ü
ğ
ü
nde yok hâlâ. Bi
ç
imsiz ukala, ya geceyarıları
ç
ıkar ortaya ya g
ü
nd
ü
z
ü
n k
ö
r vaktinde, süratli gitmeyen her otomobilin camındadır yahut hen
ü
z kabarmamış bir denizin
ü
st
ü
nde… Lakin bir g
ü
n var ki ,o g
ü
n geldi mi alır eline sevdiği yeşil renkli yapraklarla dolu
ç
i
ç
eğini ve girer ekip elbisesiyle kabristandan yavaş
ç
a i
ç
eri…
” Ben geldim anne. Ben. Burdayım. Duyuyorum seni. Haklısın anne. Ben hi
ç
olamadım, değil mi? Ka
ç
yaşındayım sahi ? İnsan memnun olduğu g
ü
n kadar s
ö
ylemeliymiş yaşını. Gerçek mu anne? Nerden baksan altı yedi varım, he? İ
ç
imdeki o al
ç
ak
ç
ok b
ü
y
ü
d
ü
fakat, kısım dal, budak budak, şerham şerham b
ü
y
ü
d
ü
anne. Aynalarda denk gelirdim evvelce şimdiyse her yerde. Her yerdeyim, her yerde ben gibiler… Onların dediği üzere biri olursam herkes sever sandım beni. Sevmediler. Al
ç
ak olan benim, biliyorum. Ben olamadım bir t
ü
rl
ü
. Sen hangimizi sevdin, biliyorum lakin. Biliyorum, maviyi severdin. Biliyorum, kıyamazdın bana.
Ö
n
ü
me itsen de tabağını, biliyordum senin de baklavayı
ç
ok sevdiğini. Affet beni anne. Ben senin b
ü
y
ü
tt
ü
ğ
ü
n evladını koruyamadım. Onlar üzere oldum. Aynalara bakmıyorum,
çü
nk
ü
aynalardan ka
ç
mıyorum artık. Herkes bana benziyor aslında anne. Bu kent…Bu vakit…Bu beşerler…Nefret ediyorum herkesten, her şeyden, kendimden…”
Ka
ç
kilo
ç
eker bir yalnızlık, diye sordu şair, sayfanın birinde. Sen gittin gideli elli beş kiloydu benim i
ç
in. Hatırladım kim olduğumu d
ü
n gece bir şişenin tabanında. Ruhum! Ruhumu g
ö
mm
ü
ş
ü
m oysa ben seninle birlikte. Anne! Affet beni.
Yirmi bir gram daha bıraktım kefenine. Yemyeşil bir d
ü
nya beni bekliyor, reklam panolarında vaaT ediliyor! Deniz görünümü uğraşı. Ayıpların yerini g
ü
nahlar aldı şimdilerde kentte. Biz en g
ü
nahsızlarız! Ne kadar zenginsen o kadar paksın bu g
ü
nlerde! Tertemizim anne. Affet beni. Ben al
ç
ak
ç
a gidiyorum artık, ruhum seninle.
……….
ŞİİR: IŞIĞIN VASİYETİ
Berivan Avcı
Anadolu Üniversitesi Kültürel Miras ve Turizm
Benim babam bir ışıltı, bir yıldızdan gelen
Annem ise güneşti ona ışığını veren
Ve ben artık katıyorum gökyüzüne rengimi
Işığın ruhuma kırılmasıyla gelen
O maviliği
Hepimiz kendimizin masumuyuz
Yine de hepimiz kendimizin ateşi
Beni bir güneş getirdi buraya, bir yıldız indirdi
Ben bu kainatın en yalnız çocuğu
Yakın sandım aramızdaki en ufak iliği
Görürüz sanırız o renkleri yanıbaşımızda,
Ama yalnızca ölülerin hala savrulan külleri
Benim geldiğim yer kainattı,
Ne geçmişim geçmiş, ne geleceğim artık oldu
Ben varoluşunun sır olduğu birinden doğdum,
Annem kanım dedi, babam ismimi söyledi
Kulağıma fısıldadılar bu büyülü şiiri
Bende uyandım, ışığımı yaka yaka
İz bırakmaya, haz bırakmaya, göz doldurmaya koyuldum.
Mazlumun da caninin de sırtındaki ağrısında.
