Kardeş Türküler, Harbiye Cemil Topuzlu Açıkhava Tiyatrosu’nda en son 2014 yılında konser verebilmişti. Ortadan geçen sekiz yıl sonra tekrar Harbiye’ye döndüler. Onlar bu sahneyi özlemişti, seyirci de onları bu sahnede görmeyi. Çok az boş koltuğun kaldığı Harbiye’de evvelki gün çokça hasret giderildi, dertleşildi, kardeşlik ve barış türküleri daima bir ağızdan söylendi.
İnsan düşünmeden edemiyor; bu kadar senede ne değişti? Kardeş Türküler kümesinin değişmediği kesin, tekrar birebir isimlerden oluşan topluluk, 30 yıl evvel kurulduklarında da sekiz yıl evvel Harbiye’de konser verirken de evvelki gün de tıpkı kelamları söylüyorlardı. O halde değişen, yalnızca günümüzde değil, son yıllarda devamlı güç kaybeden iktidarın elindeki gücü baskı ve susturmayla, sansürle tutma gayreti olmalı… İstanbul büyükşehir Belediyesi idaresi AKP’nin elinde kalsaydı, Kardeş Türküler’in Harbiye’de hâlâ konser veremiyor olacağını düşünmek de güç değil. Hatta bu sene Harbiye’de sahneye çıkan isimlerin büyük bir çoğunluğu için de geçerli bu.
MADENCİLER ANILDI
Konser, Bartın’da hayatını kaybeden madenciler anılarak başladı. Ekranlara Âşık Mahzuni Şerif’in “Madenciler” türküsünün şu kelamları yansıtıldı: “Yeryüzünde sevda hoş / Derinlerden selam eder / Bu dünyadan kömür masraf / Duman gelir madenciler / Der Mahzuni kuyu dardır / Bize kolay ona zordur / Bir onurlu teri vardır / Bunu bilir madenciler”. Sonra da Mahzuni’nin “Çeşmi Siyahım” türküsünü Feryal Öney, iç titreten sesiyle okudu.
İki kısımdan oluşan konser boyunca geniş müzisyen takımıyla birlikte Feryal Öney, Fehmiye Çelik, Vedat Yıldırım ve Selda Öztürk birçok lisanda türküler söyledi, çabucak hepsinin bildirisi birebirdi: kardeşlik, barış ve umut. Bol bol seyirciyle sohbet edildi, hasret giderildi. Konserin konukları Apolas Lermi ve Onur Şentürk çıktığında artık horon vaktiydi. Seyirciler koltukların ortasında, merdivenlerde, her buldukları boşlukta horon oynadılar. Öteki konuklar Çıplak Ayaklar Kumpanyası ve Defjen gruplarının sahne şovları de büyük beğeni topladı. Neşet Ertaş’ın “Yanıyorum” türküsüyle devam eden coşkuyla birlikte artık herkes ayaktaydı ve konserin sonuna kadar da kimse oturmadı. Sonuç olarak Kardeş Türküler, kendileriyle birlikte en büyük gereksinimlerden birini, umudu Harbiye’ye geri getirdi.
